Een streepje bloed sijpelt uit mijn elleboog, mijn schoen houdt zich nog met één spankoordje samen, mijn voorband loopt langzaam leeg. Mijn eerste deelname aan een gravelevent had ik me lichtjes anders voorgesteld. Relaas van een vuurdoop over Catalaans gravel…

Gravel is ‘hot’. Ook ik ben op de kar gesprongen nadat mijn oude mountainbike aan vervanging toe was. Maar deelnemen aan een gravelwedstrijd? Dat zat er nog niet in. Tot er een uitnodiging van Sea Otter Europe in de bus viel. Sea Otter is het giga-fietsevent dat uit de VS naar Europa is overgewaaid en jaarlijks ook haar tenten opslaat in Girona. Duizenden bezoekers genieten er van mountainbikewedstrijden, cyclo’s, een expo en tal van randactiviteiten.  

Eén van die vele events is de Girona Gravel Ride, een tocht van 80 kilometer over het heuvelachtige grindlandschap rondom dé fietsstad van Europa. Daar zou ik mijn vuurdoop maken in de gravelscene. Eindelijk nog eens een sportief doel na de coronaperiode en twee jaar zonder competitie!

Wedstrijd tegen jezelf

Enigszins teleurgesteld moet ik daags voor de start van de Girona Gravel Ride vernemen dat het om een ‘non-competitive’ evenement gaat. Geen tijdsregistratie en geen prijsuitreiking dus. Jammer, het geeft toch een extra dimensie als je het resultaat kan bekijken van het doel waar je zolang naar gewerkt hebt. “De strijd lever je tegen jezelf”, klinkt het als ik mijn startnummer afhaal.  

Zondag 26 oktober, 7u30. Met toch een gezonde portie wedstrijdzenuwen bol ik naar de start, die naast het Devesapark in Girona gelegen is. Ik moet nog wat wennen aan de positie op mijn gehuurde gravelfiets en rijd ter oefening dwars over het grasperk van het park. Slecht idee. ‘Psccchhh!!!’, het geluid dat niemand wil horen, zeker niet voor de start van een event.  

Een glasscherf heeft zich door mijn voorband geboord. Het zorgt voor onnodige stress, want mijn enige reserveband moet ik nu al opofferen. Op vijf minuten is de klus geklaard, waarop ik licht nerveus richting de startlijn fiets. Daar zie ik mannen met baarden en bierbuiken. Er wordt gelachen en selfies genomen. Een papa die zowaar zijn kind heeft meegenomen in een aanhangwagen met offroadbanden eist alle aandacht op. Is dit dan wat men ‘the spirit of gravel’ noemt? Het werkt in elk geval kalmerend op mijn gemoed.  

Dan toch koers!

We starten in verschillende pelotonnetjes. Nadat het startschot weerklinkt, zorgt een politiewagen eerst nog voor een barricade en een veilige loods uit het stadscentrum. En dan is de baan vrij om los te gaan. Het tempo schiet de hoogte in, enkele afgetrainde Spanjaarden schieten me voorbij. Tegen mijn verwachtingen in is’t koers! Ik wil de schifting niet missen en haak mijn wagonnetje aan. Het gaat hard. De mix van adrenaline en naar adem happen, wat heb ik dit gemist!

Plots ontstaat er verwarring aan de kop van ons peloton. Op het wegdek staat een pijl naar links getekend terwijl de gpx op onze fietscomputer rechtdoor aangeeft. Er wordt getwijfeld en geremd. Ook ik vertraag, maar dat heeft mijn achterligger duidelijk niet gemerkt. Baf!! Hij beukt hard op me in en samen kletsen we tegen de grond.  

Exact zeven kilometer staat er op mijn teller… wat een start van mijn gravelavontuur. Ik krabbel overeind, klop mijn stuur recht en merk dat er een draaiknop van mijn schoen is afgebroken. Die voelt nu erg los. Lap zeg…  

Gelukkig valt de fysieke schade mee met enkel een schaafwonde op mijn elleboog. Na vijf minuten oponthoud zet ik de tocht voort. Met de moed in de schoenen. De snelle kopgroep is foetsie, mijn elleboog brandt en ook mijn knie doet plots pijn bij elke pedaalslag. Maar even verderop tank ik toch wat moed als ik de ene na de andere voorligger inhaal. Misschien raak ik nog vooraan?  

Savanne in Catalonië

Het landschap doet bij momenten wat denken aan de Afrikaanse savanne. Dorre stroken met kleigrond en struikgewas wisselen zich af met groen grasland. Ik zie ook bomen die lijken op gekende Baobabs. Ik kom geen levende ziel tegen op dit uitgestrekt netwerk van veldwegen en waan me in niemandsland… tot ik in de verte plots het geluid hoor van een ketting die van tandwiel verspringt.  

Het zijn de haantjes uit de groep die na ons is gestart. Ik aarzel niet en kruip in hun wiel. 42 (!) kilometer per uur geeft mijn fietscomputer aan. Nooit reed ik sneller over gravelwegen. Door de grote stofwolk is het wiel van mijn voorligger mijn enige houvast. Alert zijn is de boodschap, aan deze waanzinnige snelheid is elk manoeuvre link. In de bochten balanceer ik tussen wegschuiven en grip houden, maar het lukt me om dit snelle gezelschap bij te blijven.  

Halfweg de rit, in het dorpje Monells, wacht de eerste bevoorrading. Net op tijd. Door het dorstige weer zijn mijn bidons quasi leeg. Gelukkig stoppen ook mijn compagnons om bij te tanken. Als ik mijn volle bidons weer wegsteek, hoor ik iets sissen. De drinkbus? Ik hou ‘m aan mijn hoor maar hoor niets. De ontnuchterende vaststelling is dat mijn voorband lucht verliest. Alweer…  

Met een snedig spurtje trekken mijn kompanen trekken zich weer op gang. Sakkerend blijf ik achter. Zonder reserveband. Wat nu? Tegen beter weten in besluit ik maar wat lucht bij te pompen en voort te fietsen, in de hoop zo de finish te bereiken.  

Bevrijd gravelen

Het lek blijkt gelukkig niet groot. Ongeveer zeven kilometer kan ik overbruggen voor ik weer moet bijpompen. Een scenario dat zich blijft herhalen. Vreemd genoeg werkt de oncomfortabele situatie bevrijdend. De prestatiedrang is weg en ik geniet steeds meer van het landschap. Nu juich ik ook het ontbreken van een uitslag toe, door alle pech was die toch maar pover geweest.

Tot hiertoe verliep de rit vlak maar de voet van de bekende beklimming ‘Els Àngels’ luidt stevig klimwerk in. Op de onverharde kant van deze 10 kilometer lange klim moet ik het gros van de 860 hoogtemeters van de Girona Gravel Ride overwinnen. Ik zie af, maar rusten is geen optie. Vanuit het zadel moet ik immers flink doortrappen om mijn achterwiel niet te laten doorslippen op het grind.

Boven op de top komt de tweede bevoorrading niets te vroeg. Vanuit dit punt is het enkel nog afdalen naar Girona. Daar bol ik een kwartiertje later met een geschatte bandendruk van 0,2 bar over de aankomst. Een beetje teleurgesteld, maar ook voldaan. Ik graai een goodiebag mee en rust uit op een bankje. De boterham en het blikje cola uit het zakje smaakten nooit zo goed.  

Met de warme najaarszon op mijn bestoft gezicht geniet ik na van mijn bewogen graveldebuut. Ik heb geen haast om op te staan en blijf nog een hele tijd zitten op het bankje. Een uur later finisht ook de dappere kerel met z’n aanhangwagen. Het applaus van de omstaanders is hem gegund. Ook ik klap mee voor de moedige papa. The spirit of gravel?