Picasso's Pedraforca: Betoverend Gósol en de Catalaanse Pyreneeën
Picasso's Pedraforca: Betoverend Gósol en de Catalaanse Pyreneeën
Na de flauwe bocht naar links valt het oog op een in het zonlicht glinsterende rotsmassa die achter de frisgroene bladeren voorbij flitst. Het is haast onmogelijk om er niet naar te kijken. Maargoed, ogen op de weg want ik ben er bijna. Mijn bestemming van vandaag is het bergstadje Gósol. Gósol ligt aan de voet van de Pedraforca, een iconische berg in de Catalaanse Pyreneeën.
Naast huisberg Pedraforca geniet Gósol ook haar bekendheid vanwege Pablo Picasso. Picasso verbleef in 1906 een tijd in de enige herberg van het stadje, de Cal Tampanada. Zijn verblijf in Gósol had een grote impact op zijn latere werk; zo zou hij zich hebben laten inspireren door het rijke kleurenpalet van het berglandschap en de bonte karakters van de lokale bevolking. Picasso's toenmalige partner, Fernande Olivier, diende regelmatig als model voor zijn werk. Vanaf de heuvel bij oude kasteelruïne, daterend uit de 11e eeuw, heb je een prachtig uitzicht over Gósol. Het aanzicht van het stadje word gedomineerd door de oude, granieten huizen en de met natuurstenen geplaveide steegjes. Aan de Noordkant torent de Pedraforca hoog boven Gósol uit en legt het volledige stadje voor een groot gedeelte van de dag volledig in de schaduw. Voor het beste uitzicht op de Pedraforca moet je toch een stukje terug. De typerende gesplitste top van de berg is het beste zichtbaar als je vanuit het Oosten richting de berg komt aanrijden. Onderweg is er op meerdere plekken voldoende gelegenheid om even langs de weg te stoppen voor een snelle foto.
De Pollegó Superior, de hoogste van de 2 pieken, is met zijn 2506 meter boven zeeniveau net een stukje hoger dan zijn 2444 meter hoge tweelingtop, die dan ook de treffende naam 'Pollegó Inferior' draagt. Tussen deze twee toppen bevind zich op 2356 meter hoogte aan beide kanten een puinhelling zodat beide toppen geïsoleerd van elkaar lijken te staan. De Pedraforca is dankzij haar merkwaardige vorm sowieso een eyecatcher in het Catalaanse berglandschap; net als bij sommige vulkanen is de typische gevorkte top niet in verbinding met omringende bergen en is dus zowel van dichtbij als van verderaf gemakkelijk te herkennen.
De maand mei is een waanzinnig mooie periode om Catalonië te bezoeken. Op de hoogste bergtoppen is vrijwel de meeste sneeuw al gesmolten en het landschap heeft nog niet geleden onder de brandende zon; overal waar je kijkt voert de kleur lichtgroen de boventoon. Temperaturen die schommelen tussen de 20 en 25 graden nodigen uit om eropuit te trekken en de charmante middeleeuwse dorpjes te ontdekken of een goede wandeling in de bergen te maken. Als ik bij de Mirador de Gresolet arriveer merk ik dat ik niet de enige ben die vandaag van plan is om te wandelen; het is eventjes zoeken naar een parkeerplek langs de weg. Pal naast de weg ligt een uitkijkplatform; oftewel een mirador, waarvandaan je een grandioos uitzicht hebt over het beneden gelegen dal en de omringende bergen. Vanaf deze Mirador vertrekken de meeste hikers die de top van de Pedraforca gaan beklimmen. De route naar de Pollegó Superior bedraagt een goede 3 uur en 900 hoogtemeters en is zonder technische klimuitrusting te volbrengen. Wel is het een relatief zware hike die de nodige conditie en tredzekerheid vereist. Voor mij staat vandaag de 'light-variant' op het programma; een lichte en korte wandeling van een half uurtje naar de Refugi Lluís Estasen, een charmante berghut gelegen op een bergweide waar met name families met kinderen hun toevlucht vinden. Sportieve wandelaars die zojuist de route vanaf de top hebben volbracht herken je aan hun professionele uitrusting (wandelstokken, blitse zonnebrillen en trail hikingschoenen), maar ook aan hun bezwete gezichten. De sfeer van een berghut heeft altijd iets bijzonders. Misschien omdat het bier na (of eigenlijk tijdens) een wandeling altijd beter smaakt, maar misschien ook wel simpelweg vanwege het waanzinnige uitzicht op de gigantische bergwand. Ik merk dat de terugkerende wandelaars een soort motiverende werking op mij hebben. Met tijdsgebrek als grootste excuus, beloof ik aan mijzelf dat ik de volgende keer in plaats van de light variant, de complete hike zal gaan ondernemen.